Twoje własne koła ratunkowe (1)

19 Wrz Twoje własne koła ratunkowe (1)

Od pewnego czasu niczym jakiś refren wracają artykuły i wykłady w aulach uniwersyteckich poświęcone tematom związanym z samotnością. Założę się, że Ty też, Drogi Przyjacielu i Kochana Przyjaciółko, zetknęłaś się z tym problemem. Może być, że czujesz się samotna lub samotny, może też być tak, że spotykasz się z osobą, która narzeka na ten problem, na brak kogoś bliskiego lub strach przed samotnością.

Ciekawe przy tym jest to, że ludzie w każdej sytuacji i w każdym wieku czują się samotni i opuszczeni. Badania pokazują, że już dzieci czują się samotne, choć wiele z nich pochodzi z rodzin, w których nie brakuje im miłości i troski ze strony najbliższych. Na ogromną samotność narzekają ludzie młodzi, nastolatki i ci, którzy już rozpoczęli życie zawodowe. Osoby, które szukają partnerów i nie mogą ich znaleźć, ale także ludzie żyjący w stałych związkach, narzeczeństwie czy małżeństwach. Kobiety, których mężowie poświęcają za dużo czasu na pracę czują się opuszczone, ale także, co ciekawe, samotni czują się i mężczyźni, którzy tylko po to, by uniknąć poczucia samotności, oddają się gorączkowej pracy. Matki, których dzieci już wyszły z domu, skarżą się na porzucenie i boją się samotności i osoby starsze, które podkreślają, że młodzi nie zwracają już uwagi na starszych. Kiedy czytam opracowania socjologiczne lub psychologiczne związanych z tym tematem, można zauważyć, że przeżywamy prawdziwą pandemię samotności, która dziesiątkuje dzisiejsze społeczeństwo bez względu na wiek, płeć, status ekonomiczny czy społeczny.  Zdajesz sobie z tego sprawę Drogi Czytelniku?

Sprawa wydaje się jeszcze poważniejsza, jeśli weźmiemy pod uwagę niezliczoną wprost ilość środków do komunikacji, którymi dysponujemy. Telefon obecny w każdej torebce lub kieszeni, łatwość komunikowania się z bliskimi, jaka nigdy nie istniała, sieci społecznościowe i „grupy przyjaciół” wszelkiego rodzaju i dostępne przez cały czas. A ludzie umierają z poczucia samotności, lęków i depresji. Co poszło nie tak?

 A Ty, Przyjacielu, jak te sprawy wyglądają u Ciebie? Jak przeżywasz własną samotność? Jak ją wykorzystujesz?

 Nasze spotkania na tym blogu to spotkania nie tylko z coachingiem transpersonalnym, ale przede wszystkim z samym sobą. Dlatego zawsze zachęcam Cię do przyjrzenia się swojej własnej  sytuacji, do uświadomienia sobie swojej rzeczywistości i przekształcania jej w sposób satysfakcjonujący Ciebie. Żyć w sposób świadomy otwiera oczy na tysiące światów, które są wokół Ciebie i też na te istniejące w Tobie. Tylko będąc świadomym swojej rzeczywistości, możesz nadać jej taki kierunek zmian, który Cię interesuje i zadowala, zmian, na które czekasz. Jeśli nie żyjesz w sposób świadomy, jeśli poddajesz się inercji codzienności i nawykom, które stały się Twoją drugą naturą, zmiana następuje tak czy tak, ale wtedy zwykle są to zmiany najgorsze z możliwych. A tego nie chcemy, prawda?

 Czego jestem świadoma? Niedawno rozmawiałam z moją siostrą i obie doszłyśmy do wniosku, że żyjemy w świecie, który przytłacza nas nadmiarem wszystkiego. Cierpimy z powodu nadmiaru informacji, wszelkiego rodzaju imprez, celebracji i obchodów, cierpimy z powodu lęku, który wydaje się otaczać naszą rzeczywistość, z powodu posiadania nadmiaru rzeczy materialnych i pragnienia posiadania jeszcze więcej rzeczy, przedawkowania „przyjaciół z Facebooka” i chronicznego braku czasu, by ogarnąć to wszystko. Wiem, że nie mówię tu nic nowego. Wszyscy to wiemy. Wszyscy to wiemy i co z tego? Co robimy z tą wiedzą? Jakie wnioski wyciągamy?

 Powtarzam z uporem maniaka: uświadom sobie wszystko to, czego stało się jakby zbyt dużo w Twoim życiu; przedawkowania jakiegokolwiek rodzaju na które cierpisz i uwolnij się od tego. Nie mów mi, że nie możesz się od niczego uwolnić i że wszystko jest obowiązkowe, bo to nieprawda. Poświęć trochę czasu tylko dla siebie, uwolnij się od przemocy migoczących ekranów  zmuszających Cię do ich śledzenia. Usiądź wygodnie, rozpuść niepotrzebne myśli, zacznij oddychać. Nic nie rób, po prostu oddychaj, obserwuj swój wdech i wydech, skup się tylko na tym, zwolnij oddech, daj sobie pięć minut ciszy. Następnie spokojnie zadaj sobie pytanie, po co mi to wszystko? PO CO TEGO CHCĘ? Cokolwiek by to było: praca w godzinach nadliczbowych, kupowanie większej ilości rzeczy, ten czy inny związek, bycie na bieżąco ze wszystkim za wszelką cenę – PO CO TEGO CHCĘ? CO MI TO DAJE? CZEGO NAPRAWDĘ POTRZEBUJĘ? 

Z czego mogę zrezygnować, zostawić, zredukować? Jak to zrobię? 

Wyobraź sobie, że uwolniłeś się od wszędobylskich mediów, od konieczności bycia zaktualizowanym za wszelką cenę i przez cały czas. Wyobraź sobie, że jesteś wolny od tych więzów. Jak byś się czuł? Komu lub czemu poświęciłbyś swój czas? Kim byś wtedy był? Co naprawdę chcesz zrobić?

 Zaczęłam post mówiąc o samotności, która przytłacza nasz świat. Jak ten temat ma się do powyższych pytań? Prawie wolę, abyś sam poszukał odpowiedzi na te pytania, Drogi Czytelniku. Pozwól sobie na udzielenie sobie własnych odpowiedzi, zanim zaczniesz podążać za tekstem.

Przedawkowanie świata zewnętrznego, jak to nazywam, nie pozwala nam wejść w głąb, nie pozwala ani mnie ani Tobie, Drogi Przyjacielu. Wyglądamy jak drzewa w Madrycie: wiele z nich rośnie zbyt szybko, ponieważ są stale nawadniane nie muszą się głęboko ukorzeniać, bo nigdy nie brakuje im wody powierzchniowej. Jednak nie są w stanie wytrzymać przeciwności, wiatr czy trochę śniegu łatwo je niszczy . My też musimy mieć głębokie korzenie, potrzebujemy rosnąć i rozwijać się w kierunku najgłębszej części naszej istoty.

Jak te głębokie korzenie mogłyby nam pomóc w chwilach samotności? 

Nigdy nie daję Ci łatwych odpowiedzi, czeka Cię zatem własne zaangażowanie, bo wprawdzie możesz iść do apteki i kupić kilogram antydepresantów, ale jeśli chcesz znaleźć prawdziwe rozwiązania, zamiast wykonywać kolejny unik, musisz poszukać rozwiązań w sobie. Zaproponuję Ci  kilka pomocnych ścieżek, szukaj ich w drugiej części tego postu, tymczasem ściskam Cię serdecznie i jestem z Tobą jeśli tego chcesz.